"Afgańska perła" przedstawia historię wyjątkową, łączącą "smaki" kulturowe oraz głęboką emocjonalność charakterystyczną dla dzieł takich twĂłrcĂłw jak Khaled Hosseini, Jhumpa Lahiri czy Lisa See.

Oto dzieje dwĂłch afgańskich kobiet, ktĂłrym udało się zmienić własne przeznaczenie.

Kabul, rok 2007. Rahima i jej siostry sporadycznie mogą uczęszczać do szkoły i bardzo rzadko wychodzą z domu. Nie mają braci, a ich ojciec jest uzależniony od narkotykĂłw. Jedyną nadzieję na zmianę sytuacji, w ktĂłrej się znajdują, pokładają w pradawnym zwyczaju zwanym bacza posz, polegającym na przebraniu dziewczynki za chłopca. Rahima, udając przedstawiciela płci męskiej, zyskuje wolność i swobodę, o jakich wcześniej nawet nie śniła. Jej dotychczasowe życie zmienia się diametralnie.

Niemal sto lat wcześniej podobnie postąpiła jej prababka Szekiba. Dzięki temu odważnemu posunięciu z małej afgańskiej wioski przeniosła się do pełnego przepychu kabulskiego pałacu. "Afgańska perła" opisuje losy tych dwĂłch odważnych kobiet, ktĂłre podzielił czas, ale połączyły te same marzenia i niezłomna siła pozwalająca zmierzyć się z ogromnym wyzwaniem. Obie postanowiły bowiem oderwać się od własnych korzeni i całkowicie odmienić swĂłj los.

Chociaż Ziba od lat prowadzi życie kochającej żony, cierpliwej matki i spokojnej mieszkanki wsi, los okrutnie kpi z jej statecznej sytuacji. Mąż kobiety, Kamal zostaje zamordowany siekierą i znaleziony na ich podwĂłrzu. Ziba jest w ogromnym szoku, więc nie potrafi wyjaśnić, co robiła w momencie zabĂłjstwa. Dzieci zarzekają się, że ich matka nigdy w życiu nie dopuściłaby się takiego czynu. Jednak członkowie rodziny Kamala są przekonani o jej winie i domagają się sprawiedliwości.

Cudem unikając publicznego zlinczowania, Ziba zostaje zabrana do aresztu i uwięziona. Oczekując procesu, przebywa w grupie kobiet, ktĂłre nieszczęście rĂłwnież zaprowadziło do celi. WśrĂłd jej nowych towarzyszek znajduje się trzydziestojednoletnia Nafisa, dla ktĂłrej więzienie było ocaleniem. W innym przypadku dokonano by na niej honorowego zabĂłjstwa. Ziba mieszka rĂłwnież z ciężarną i niezamężną Meżgan, ktĂłra ma zaledwie dziewiętnaście lat. W odizolowaniu ma czekać, aż rodzina jej kochanka zdecyduje, że powinni wziąć ślub. Jeśli w ogĂłle.

Więzienie dla każdej z nich staje się paradoksalnie bezpiecznym azylem i okrutną karą. Usunięte z brutalnej i pozbawionej umiejętności wybaczania społeczności, prĂłbują zmagać się z sytuacją, tworząc trwałe i przypieczętowane ciężkim losem zgromadzenie.

Do tego zamkniętego świata przybywa Jusuf, prawnik Ziby. Mężczyzna jest afgańskiego pochodzenia, ale został wychowany w Ameryce. Jego zaangażowanie w kwestię praw człowieka i tęsknota za rodzimym krajem przywiodły go do Afganistanu. Wie, że los jego klientki zależy od niego. Odkrywa, że zarĂłwno Afganistan, jak i Ziba kryją w sobie wiele tajemnic.

Czy Ziba jest pozbawioną sumienia morderczynią? Czy tak jak inne więźniarki padła ofiarą naruszenia surowych zasad społecznych?

Kabul, rok 1978. Dziesięcioletnia Sitara Zamani wiedzie beztroskie i pełne przywilejĂłw życie w stolicy Afganistanu. Jej ojciec jest prawą ręką prezydenta Dauda. Świat Sitary zmienia się na zawsze pewnej kwietniowej nocy, gdy przeciwnicy obecnej władzy dokonują zamachu stanu, zabijając nie tylko prezydenta, ale też całą rodzinę dziewczynki, ktĂłra staje się jedyną ocalałą. Przemycona z pałacu przez jednego z żołnierzy, trafia do domu amerykańskiej dyplomatki, ktĂłra adoptuje ją i zabiera do Ameryki. W nowym kraju dziewczynka przyjmuje nowe imię - Aryana - i poświęca się nauce.

Trzydzieści lat pĂłźniej Aryana wiedzie spokojne życie szanowanej lekarki. Jej świat znĂłw zaczyna się chwiać, gdy w gabinecie pojawia się mężczyzna, ktĂłrego nie spodziewała się już nigdy zobaczyć. To Shair, żołnierz, ktĂłry ją uratował, ale prawdopodobnie też zamordował całą jej rodzinę. Jego widok budzi w Aryanie chęć zemsty, lecz przynosi także wiele pytań o wydarzenia z przeszłości. Kobieta wyrusza więc do Kabulu, by znaleźć odpowiedzi.

Powieść Nadii Hashimi oddaje hołd podrĂłży, ktĂłrą jest życie, przypominając jednocześnie, że po nocy zawsze przychodzi dzień i wato mieć nadzieję.